Ձմեռային արձակուրդի ընթացքում կարդացել եմ Արկադի Գայդարի «Թիմուրը և նրա ջոկատը » գիրքը:
Օլգան և Ժենյան քույրիկներ են: Օլգան 18 տարեկան է, իսկ Ժենյան 13: Նրանց հայրը գնդապետ է և նա ուղարկում է աղջիկներին հեռագիր, որում գրված է, որ նրանք գնան ամռանը հանգստանան ամառանոցում:
Առաջինը գնում է Օլգան, իսկ Ժենյան պետք է մի փոքր ուշ գնար ամառանոց: Երբ Ժենյան հասնում է գյուղ, առաջին հերթին սկսում է փնտրել փոստը, որպեսզի հայրիկին հեռագիր ուղարկի, բայց մտնում է ինչ-որ մեկի անբնակելի տուն: Շունը, որ հսկում էր տունը, ամբողջ գիշեր բաց չթողեց աղջկան և նա ստիպված քնեց
այնտեղ: Առավոտյան, երբ արթնացավ, շունը արդեն չկար, բայց նրա կողքին տեսավ գրություն, որը թողել էր ինչ-որ անծանոթ Թիմուրը: Ժենյան փախչում է մոռանալով Մոսկովյան բնակարանի բանալին և հեռագիրը, բայց ինչ-որ անծանոթ աղջիկ վերադարձնում է նրան բանալին և Թիմուրի գրությունը:
Գյուղում Օլգան ծանոթանում է երիտասարդ ինժեներ Գեորգի Գարաևի հետ, իսկ Թիմուրը, պարզվեց, նրա եղբորորդին է: Բայց Օլգան մտածում է, որ Թիմուրը խուլիգան է և արգելում է Ժենյաին նրա հետ շփվել, բայց Ժենյան նրան չի լսում և շարունակում է Թիմուրի հետ ընկերություն անել:
Օլգան վերադառնում է Մոսկվա և տեսնում է, որ հայրը կարճ ժամանակով վերադարձել է: 
Նրանք Ժենյաին հեռագրեր են ուղարկում, բայց Ժենյան շատ ուշ է տեսնում և չի հասցնում նստել վերջին գնացքը: Հայրը տխրում է, որ չկարողացավ Ժենյաին տեսնել, բայց հանկարծակի Ժենյան Թիմուրի հետ հայտնվում են: Իրականում Օլգան սխալվում էր և Թիմուրը իր ջոկատի տղաների հետ միշտ օգնում էին տարեց մարդկանց:
Գեորգիին գալիս է պատերազմական ծանուցագիր և նա տանկային ուժերի կապիտանի հագուստով գալիս է հրաժետ տալու: Գեորգին գնում է, իսկ Թիմուրը տխրում է: Օլգան ասաց նրան, որ նա միշտ մտածել է ուրիշների մասի և այժմ նրանք նրան հետ նույնպես կվարվեն:
Տիգրան Գրիգորյանի բլոգ 