Իմ գերդաստանի պատմությունը շատ հետաքրքիր է:
Իմ մայրիկիս պապիկի հայրիկի պապիկը՝ Դովլաթը, 1800-ական թթ., Թուրքմենչայի պայմանագրի կնքումից հետո, իր երկու որդիների` Վարդանի ու Սայադի հետ, Խոյ գավառից, որը գտնվում է Իրանի հյուսիս-արևմուտքում, Արևմտյան Ադրբեջան նահանգում և Կապուտան լճից դեպի հյուսիս, տեղափոխվել են Հայաստանի Մալիշկա գյուղ:
Իմ նախնիները եղել են խաչագողներ, բայց Հայաստան տեղափոխվելուց հետո չեն զբաղվել այդ գործունեությամբ: Ըստ արձանագրության, 1873թ. Վարդանն ու Սայադը արդեն ոչ թե Բադալով են (մոռացա ասել, որ ի սկզբանե Դովլաթի ազգանունը եղել է Բադալով), այլ Դովլաթով: Այդպես առաջացել է մայրիկիս ազգանունը՝ Դովլաթյան:
Ինչո՞վ են զբաղվել այդ երկու եղբայրները՝ դժվարանում եմ պատասխանել: Բայց գիտեմ, որ մայրիկիս պապիկի հայրը՝ Հովհաննեսը՝ Վարդանի տղան, շատ հարուստ է եղել: Իր մահից առաջ նա իր կնոջը կանչում է և թաքուն ասում, որ այգում մի կուժ ոսկի է պահել: Սակայն, ինչպես ասում են, կինը չի գտնում այդ ոսկիները և արդյո՞ք այն մեկ ուրիշ ն է գտել, թե ոչ՝ անհայտ է: Ասեմ նաև, որ Մալիշկա գյուղի սուրբ Աննա եկեղեցին կառուցված է մայրիկիս պապիկի հայրական տան կողքը:
Читать далее →