Բանաստեղծության մեջ արդեն խոր աշուն է: Քամին համոզում է տերևներին, որ հագնեն նախշուն-նախշուն գույներ, որ իր հետ գնան հեռու: Տերևները լսելով քամուն դառնում են խայտաբղետ և քամու հետ թռնում են ու փախնում:
Ընտրել եմ այս բանաստեղծությունը, որովհետև այն գունավոր է և բանաստեղծությունից զգում ես աշունը:
***
Ա՜յ փոքրիկներ, ա՜յ սիրուններ,―
Ասավ քամին տերևներին,―
Աշուն եկավ, մոտ է ձմեռ,
Ի՞նչ եք դողում ծառի ծերին։
Ոսկի, դեղին, վառ ծիրանի
Գույներ հագեք խայտաբղետ
Ու ճյուղերից ձեր մայրենի
Եկե՛ք ինձ հետ, փախե՛ք ինձ հետ…
Եկե՛ք տանեմ հեշտ ու անթև,
Անհետ ճամփով, անհայտ տեղեր,
Չեք իմանա այսուհետև
Էլ ինչ է դող, ինչ է ձմեռ…
Տերևները հենց լսեցին,
Նախշուն, նախշուն գույներ հագան,
Սըվսըվալով տխուր երգեր՝
Քամու թևին թռան, փախան։
1909
Տիգրան Գրիգորյանի բլոգ 
Հ. Թումանյան «Տերևաթափ»: 2 комментария